Emek-1

Son dersimizi yaptık bu gün.
Böyle sandalyede kıpır kıpır bir hal... Bir sağa yaslanıyor, bir sola. Eğilip bükülüyor, ellerini dizlerine koyup yaslanıyor, olmuyor sırtını dikleştiriyor.

"Elif, belin mi ağrıyor?"

"Evet hocam."

(İskelet sistemiyle ilgili bir problemi var kızımızın, düzenli ilaç kullanıyor, günlük egzersizler yapıyor.)

"Napsak? İlacını aldın mı? Bir yastık koyalım mı bel boşluğuna?"


"Yok hocam... Çok arttı bu aralar. Sınav yaklaşıp tempo artınca egzersizleri yapamaz oldum. Bir de uzun süre dik durmamam gerek ama bütün yıl okul-dersane-ve evde hep masa başında çalışınca... Son dönemde de hergün deneme sınavı oluyoruz, aralıksız 3-3,5 saat sandalye üsütündeyiz. İlaçları artırdı doktor ama pek çare etmiyor artık. Üzülmeyin, sınavdan sonra geçer " diyip kocaman gülümsedi.

Son dersimizi yaptık bu gün, son tekrarlarımızı. Sınavdan, yapılması gerekenlerden, heyecandan, hayallerinden konuştuk biraz, ne kadar yakın olduğundan...
Birlikte geçirdiğimiz zamanı değerlendirdik, ilk günden bu güne kadarki süreci.

Benimle geçirdiği zamanı, kendisine sunulan olanakları çok iyi değerlendirdi Elif, sınava hazırlık sürecinde üzerine düşen pek çok görevi yerine getirdi- getirmeye gayret etti. Söz dinledi, akıl aldı, güvendi. Yorulunca "yoruldum" dedi, sıkılınca kandırmaya çalışmadı ne beni, ne kendisini, ne ailesini " kafam almıyor bu aralar, çalışamıyorum, üstüme gelmeyin" dedi. Hatalarını, eksiklerini kendisi bulup getirdi, ben telafisine uğraştım. Bilincini de, gülümsemesini de yitirmedi...

Sarılıp vedalaştık. Aynı amaç uğruna emek veriyoruz aylardır, bir çeşit dava arkadaşlığı bizimki; ama yükün ağır kısmı onda ne yazık ki...

Bilmem ÖSS kaç puanla adlandırır Elif'in başarısını ve bilmem önemi var mıdır o puanların yanında ama, ben hayatta oldukça başarılı buluyorum kendisini.